Il mio inferno privato...

pisane przy Lonely - Nikolas Metaxas

Zewsząd otaczała go niemalże idealna biel. Ściany pokrywała farba tego koloru, podłogi wyłożone były białymi kafelkami, a nad głową wisiały mu również białe kasetony. To był jakiś dziwny korytarz, którego nigdy wcześniej nie widział albo po prostu nie mógł sobie go przypomnieć. Stawiał kolejne pewne kroki, których echo odbijało się raz po raz od pustych ścian, przerywając zatrważającą ciszę. Co tam robię? – powtarzał w myślach raz za razem, a po chwili odpowiedź zmaterializowała się w pomieszczeniu po jego prawej stronie. Znalazł się w pokoju, gdzie na szpitalnym łóżku leżała młoda dziewczyna. Blada jak ściana, niemal przeźroczysta, a dookoła niej zebrani byli mężczyźni w lekarskich kitlach.

 - To szpital – szepnął sam do siebie, zwracając na siebie uwagę zebranych tam ludzi. Mężczyźni rozstąpili się, ukazując mu przerażający widok. Kobieta, o której do tej pory myślał, że pogrążona jest we śnie, była martwa, a świadczyły o tym ogromne, czerwone plamy na białej pościeli oraz kałuże krwi u stóp metalowego łóżka. I choć może to samo w sobie nie było tak przerażającym widokiem, jak maleńkie zakrwawione zawiniątko, które jeden z mężczyzn dzierżył w ramionach.

 - Gratulujemy, panie Mazzini – ów lekarz zrobił kilka kroków w stronę Cesare, wyciągając brudne jeszcze dziecko w jego stronę. – Został pan ojcem – i wcisnął zawiniątko w ramiona perkusisty. Spuścił wzrok na dziecko i zobaczył duże błękitne oczęta wpatrujące się w niego z ufnością. To była jego mała córeczka i wcale nie była martwa, tak jak przed chwilą sądził. Krew nie należała do niej. Cesare znowu przeniósł spojrzenie na lekarzy.

 - Co z nią? – podbródkiem wskazał na kobietę leżącą na łóżku.

 - Nie żyje, ale to nie pański problem. I tak nie miała nikogo prócz tego dziecka. Nikt za nią nie zatęskni.

Brutalne słowa długo kotłowały się w jego głowie, a obraz powoli się rozmazywał by ostatecznie stać się zupełnie czarnym. Niewielki ciężar, który trzymał również zniknął, a panika sprawiła, że jego serce przyspieszyło kilkakrotnie swój rytm.

 - Przecież tego chciałeś! – oskarżycielski ton rozebrzmiał, jednak tylko w jego głowie. – Wcale nie chciałeś tego dziecka! Chciałeś ją oddać! To krew z Twojej krwi, kość z Twojej kości, a Ty tak po prostu chciałeś się jej pozbyć! Zasłużyłeś na wszystko to, co Cię teraz spotka! Ona już nie wróci, teraz jest z kimś kto naprawdę ją kochał, kto naprawdę ją chciał, kto jeszcze zanim przyszła na świat wybrał jej imię!

Poczuł, że grunt osuwa mu się spod nóg, a on sam leci gdzieś w przepaść, która nie miała początku ani końca. Krzyczał, lecz nikt nie mógł mu pomóc. Błagał, lecz nikt go nie słyszał. Czy tak właśnie miało wyglądać jego prywatne piekło?

Jego „nowy budzik” rozdzwonił się dokładnie pięć minut przed szóstą rano, zrywając zlanego potem mężczyznę z męczącego snu. Chyba nigdy nie cieszył się aż tak, gdy dziewczynka zaczęła płakać w pokoju obok. Nie pozwolił sobie na rozważania, wyskoczył z łóżka jak poparzony i pobiegł w stronę, z której dochodziły go niepokojące odgłosy. Zbliżył się do drewnianej kołyski, nad którą wisiało coś w rodzaju baldachimu z moskitiery i odsunął zasłonkę by wyjąć płaczące maleństwo. Otulił ją szczelnie ramionami i przycisnął jej czółko do swoich ust.

- Cicho, cichutko – powtarzał jak mantrę przez dobrych kilka chwil nim mała się nie uspokoiła. – Już wszystko będzie dobrze, obiecuję.

jak obiecałam, stworzyłam coś - co może nie jest rewelacyjne, ale... dajcie mi czas na rozkręcenie się to wtedy urządzę Wam prawdziwą ucztę ;) PS. błędy są na pewno, bo nigdy nie sprawdzam tego co piszę drugi raz, ale jako że jestem pierwszym twórcą postu, to może mi to wybaczycie.