kontrolowany brak czucia w płucach - non ti chiami romagnoli senza motivo.

Siedząc na swoim łóżku, nie potrafił już z niego wstać. Wszystkie kończyny zamrożone, nie miały zamiaru więcej słuchać jego rozkazów. Domagały się odpoczynku, ale na to nie zasługiwały. Jeszcze nie. Młodemu mężczyźnie daleko było do celu, do którego dotarcie zdawało się oznaczać cały sens jego egzystencji. Jego ciało nie było niczym innym, niż maszyną służącą do osiągnięcia nirwany.

Zmęczone oczy, lodowate kości, białe knykcie i popękane usta nic nie znaczyły. Jedynie powtarzające się słowa jak mantra w jego uszach, pozostałości po kolejnej niespokojnej nocy, która zdążyła już stać się dla niego przyzwyczajeniem. Jako człowiek nie lubiący zmian Andrea miał nadzieję, że już nigdy więcej nie byłoby mu dane spokojnie się przespać.

A jednak coś było nie tak. Życie nie zadowalało go, czuł że nie dawał jeszcze z siebie tysiąca procent. Cały czas robił coś źle i nie mógł sobie tego wybaczyć, bo przecież nie nazywał się Romagnoli bez powodu. Na świecie wszystko ma swoje znaczenie, a on znalazł swoje własne: jednak sięgnięcie po nie okazało się trudniejsze niż spodziewał się po tym, co mu kiedyś powiedziano. Właśnie to wracało do niego codziennie i właśnie dlatego za każdym razem budząc się rano powtarzał sobie, że wieczorem miał wrócić do mieszkania bez tchu i bez powietrza w krwawiących płucach. Tylko wtedy byłby naprawdę czegoś wart.

To było o wiele łatwiejsze do wykonania gdy jego jedynym obowiązkiem było nie zasypianie na lekcjach chemii i historii, staranie się w lepszy lub gorszy sposób przeżyć do końca roku szkolnego. Ale dorosłość niosła za sobą wiele konsekwencji, a między nimi była paląca świadomość odpychania od siebie własnych marzeń, już sam nie wiedząc z jakiego powodu. Jakaś część jego obrazów nigdy nie ujrzała światła dziennego, bo schowana pod łóżkiem, a inna jedynie w przenośni, bo przechowana w różnych częściach tych marnych metrów kwadratowych, które co wieczór oglądały jego zmęczenie.

Rosnący poziom trudności gry był przecież rzeczą normalną w tej części historii jego życia, ale on sobie z tym nie do końca radził. Zatrzymał się psychicznie gdzieś na wydarzeniach z paru lat wstecz, gdy wszystko co znał zostało mu odebrane. Rozwój jego osoby został gwałtownie zatrzymany i przerwany, a on sam zdawał się być na zawsze skazany na siły życiowe równe nastolatkowi. Niestety, dusił w sobie bunt i cicho robił to, co kiedyś mu wbito do głowy.

Na szczęście istniało coś, co pomagało mu udźwignąć cały ten ciężar. Wtedy praca szła o wiele łatwiej, nawiązanie kontaktu z ludźmi z którymi pracował było szybsze i łatwiejsze, a pieniądze na jego koncie rosły, ilość jego wyróżnień także, zadowolenie z życia nie do końca. Ale nie to było ważne. Cel, nirwana.

Obsesja, obsesja, obsesja. Czy mieli rację? Nieważne, oni byli nieważni. Czy byli w stanie osiągnąć za niego jego cel? Czy byli w stanie w jakikolwiek sposób mu pomóc? Wyrzucał ich z życia, z codzienności, robiąc coraz większe miejsce dla ukochanego porannego cappuccino z croissantem z kremem, które codziennie dokładnie o siódmej piętnaście kupował w należącej do jego dzieciństwa Pasticceria San Lazzaro. Otaczał się tylko tym, co znał i tym, czego potrzebował, zamykał się w egoiźmie i obsesyjnym przekonaniu, że aby być szczęśliwy musiał nie czuć własnych płuc. Pewna część jego temu przeczyła, ale przecież ona też nie była mu już więcej potrzebna. Uczucia skruchy na bok.

Gdy wreszcie poruszył się mógł niemalże poczuć zgrzytającą o siebie masę kości, ścięgien i mięśni, między którymi zarysowane były przenoszące życie żyły. Powtarzając sobie mentalnie, że ta maszyna miała pomóc mu przetrwać kolejny dzień zignorował kompletnie fakt, że aby sprawnie funkcjonowała, ktoś musiał się nią zaopiekować - ale nawet to było już przyzwyczajeniem tak normalnym, że słabość która nastąpiła gdy tylko Andrea stanął na równe nogi nie została w ogóle wzięta pod uwagę. Miał przecież na to sposób.

Wiedział jak dać sobie radę, wiedział jak nie przejmować się konsekwencjami swoich czynów, wiedział jak być ślepo zapatrzonym w swój cel i dążyć do niego po trupach, nawet jeśli którymś z tych trupów mógł być on sam. Metoda ta sprawiała, że przed lustrem, przed wyjściem z domu, na przystanku autobusowym, w autobusie, w cukierni, podczas pracy, jedząc obiad, wyprowadzając psa na spacer, kończąc swoje obrazy, gotując kolację, kładąc się spać - zawsze miał te dwa słowa na myśli.

Sięgnął po małą torebeczkę skrupulatnie schowaną w szufladzie komody przy łóżku i położył tabletkę na języku, już odliczając czas do nienaturalnego przypływu energii, który ostatnio był jego jedynym sposobem na normalne funkcjonowanie.

- Jestem najlepszy.

[Porady zawsze mile widziane. Z tej serii będzie więcej.]